ROZDZIAŁ I

Z cichym westchnieniem weszłam do pokoju hotelowego. Torbę w której miałam rzeczy postawiłam obok łóżka. Spojrzałam w lustro, które było powieszone na jednej ze ścian, i prawie krzyknęłam. Przed tym obroniła mnie moja wyobraźnia przypominając, że przed wejściem do hotelu potknęłam się o jakąś butelkę, której wcześniej nie zauważyłam, uderzając głową w jakiś znak drogowy i lądując na ziemi. Teraz zauważyłam jakie są tego skutki. Długie, jasnozłote włosy, które wcześniej związałam w wysoką kitkę, były potargane. Na policzku miałam lekkie zadrapanie z którego leciała mi wcześniej krew a niebieskie oczy patrzyły na wszystko ze zmęczeniem. Czarna bluzka była brudna, spodnie w paru miejscach nawet podarte, a trampki, które, o dziwo, były wcześniej niezniszczone, strasznie się pobrudziły podczas biegu. Patrząc na to wszystko znów westchnęłam. Wyjęłam z torby rzeczy na zmianę i skierowałam się do łazienki. Szybko się umyłam a kiedy znów stałam, już ubrana, w pokoju, za oknem było już ciemno. Dopiero teraz przekonałam się jak bardzo byłam zmęczona, ponieważ zaraz po położeniu się na łóżku zasnęłam.

*

Kolejnego dnia obudziłam się z uśmiechem na ustach. Pierwszy raz nie obudził mnie wściekły krzyk wujka. Pierwszy raz mogłam spać ile chciałam. Nie musiałam nawet zrobić kawy i śniadania, do czego byłam zmuszana od dziecka. Teraz nie miałam żadnych obowiązków. Pierwszy raz czułam się wolna! To tak jakbym uciekła z więzienia... Ale czy istniała jakaś różnica? Jak dla mnie nie. Przynajmniej czułam się w tamtym domu jak w więzieniu. Nie mogłam tam nic robić. Nikt nigdy nie słuchał mojego zdania. Jeśli zrobiłam coś źle karano mnie przez jakiś miesiąc.

Szybko zakończyłam poranną toaletę i założyłam przypadkowo wybrane wcześniej ubrania. Jak zwykle wszystko było czarne, oprócz białego napisu na bluzce i sznurówek. Postanowiłam pójść do jakiegoś sklepu i kupić coś na śniadanie. Spojrzałam na zegarek, który nosiłam od zawsze na ręce. Był prezentem od mojej matki... Dostałam go na moje urodziny, tydzień przed śmiercią rodziców. Teraz przypomniałam sobie, że za jakieś trzy dni kończę 16 lat. Mało mnie to obchodziło, ponieważ i tak nie obchodziłam tego święta. Gdy ciocia jeszcze żyła zawsze próbowała wtedy jakoś mnie uszczęśliwić, ale nawet jej się to nie udawało. Zbyt bardzo przypominało mi to o śmierci rodziców. 

Gdy znów zaczęłam o tym myśleć chciało mi się płakać. Przez chwilę stałam w miejscu próbując powstrzymać łzy. Nigdy nie płakałam, wiec dlaczego teraz miało się to zmienić? Niestety, teraz moje życie się zmienia. Nie mieszkam już z wujkiem, uciekłam. To pewnie dopiero początek ale mi już jest dość ciężko. Tylko dlaczego? 

- Przecież wszystko powinno być łatwiejsze! - krzyknęłam całkowicie przez przypadek na głos a po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Szybko przestałam płakać bo nie chciałam zachowywać się jak dziecko. Otarłam łzy ręką i znów przeniosłam wzrok na zegarek starając się nie myśleć o przeszłości. Wskazywał teraz 14.

- o Boże! - znów przez przypadek krzyknęłam. Pół wyszłam a pół wybiegłam z pokoju. Zamknęłam drzwi i ruszyłam w kierunku windy. Ze zniecierpliwieniem wcisnęłam przycisk a drzwi się otworzyły. Weszłam do środka i zobaczyłam prawdopodobnie najprzystojniejszego chłopaka jakiego kiedykolwiek widziałam. Wysoki brunet stał patrząc teraz na mnie. Napotkałam jego wzrok. Miał nieziemskie, niebieskie oczy.

Przez przypadek na niego wpadłam ale na szczęście mnie złapał. Widzę chłopaka pierwszy raz w życiu już ląduje w jego ramionach, świetnie! Pomógł mi odzyskać równowagę.

- Może byś uważała jak łazisz? - zapytał wściekły. Od razu przestało się dla mnie liczyć to jak wygląda.

- A może mógłbyś przestać być aż takim idiotą?! Ojć, przepraszam, zapomniałam, że nie wierzę w cuda...! - odparłam wściekła. Spojrzał na mnie z lekkim zdziwieniem, jakby wcześniej myślał, że nie potrafię mówić, ale już więcej się nie odezwał. Reszta drogi minęła nam w milczeniu co mnie właściwie zadowoliło.

*

Po jakimś czasie wracałam do hotelu. Byłam zmęczona chodzeniem po całym mieście bez większego celu. Szłam chodnikiem, gdy nagle zauważyłam tego chłopaka z windy. On biegł w kierunku czegoś za mną. Widziałam strach w jego oczach kiedy był już kilka metrów ode mnie. Odwróciłam się i wrzasnęłam. Przede mną stał smok. Chłopak na chwilę przeniósł wzrok ze zdziwieniem na mnie. Niestety ja nadal gapiłam się w bezruchu na tego smoka. Nie mogłam w to uwierzyć. Chyba powinnam iść do psychologa... Bo przecież nie każdy widzi jakieś potwory jak z bajek na ulicy pełnej ludzi, którzy najwyraźniej nie widzieli tego co ja! Tylko ten chłopak był jakiś inny. Po chwili znów powrócił do biegu zbliżając się do tego smoka. Gdy był już tylko parę metrów od niego wstrzymałam oddech. Nie miałam nawet pojęcia dlaczego to robię. Po prostu wiedziałam, że za chwilę stanie się coś złego. I jak na zawołanie smok zamachnął się ogonem prawie trafiając tego chłopaka. Jedyną rzeczą jaka go powstrzymała było to, ze w przypływie nagłej odwagi podbiegłam do tamtego miejsca. Stanęłam przed chłopakiem, który nadal oszołomiony nie mógł się ruszyć. Nie widziałam go ale czułam na sobie jego wzrok. Smok zamiast jego uderzył mnie. Spadłam na ziemię czując, że z mojego brzucha leci krew. Nie mogłam wstać, a nawet najmniejszy ruch sprawiał mi ból. Teraz mogłam tylko obserwować co robi tamten chłopak, który odzyskał zdolność myślenia. Stał teraz przed smokiem z uniesionymi rękami i zamkniętymi oczami. Już chciałam wykrzyknąć, że jest idiotą i ma się ruszyć kiedy nagle smok zaczął się palić. Po chwili całkowicie wybuchnął. Później przed oczami widziałam tylko ciemność.

___

Mam nadzieję, że rozdział się spodoba!

Proszę o komentarze! :)

~Mad